Spirituele dating community Netsamen

Buurvrouw dinie

Buurvrouw Dinie

In het dorpje waarin ik ben opgegroeid woonden vooral gereformeerde mensen, streng gelovigen die precies volgens die bijbel leefden, twee maal daags naar de kerk gingen en een zeer sterke afkeur hadden van allen die niet geloofden in de grote vader die in de hemel verbleef. Rustig op zijn trouwe volgelingen wachtend, zij die hun hele leven trouw waren gebleven aan de heer en niets deden dat hij hen beloofd had. Nou hoorde wij, als gezin helaas niet bij deze zuivere en prachtige mensen, maar wij waren de slechterikken, de heidense mensen die precies deden waar ze zelf zin in hadden. Smerig volk die het leven niet verdienden. Zo streng gereformeerd waren deze dorpsgenoten werkelijk. Gelukkig waren wij niet de enige ongelukkigen. Ik had een paar leuke vriendinnen en mijn moeder had twee kennissen uit het dorp, waar ze af en toe wel eens op bezoek ging. Ook mijn broertjes hadden enkele vrienden, maar mijn vader had niemand. Maar dat lag niet aan de gereformeerden hoor, hij hield gewoon niet van mensen. “Ik hoef geen vrienden, die zuipen alleen maar je bier op”, was zijn vaste uitspraak.
Een van de kennissen van mijn moeder heette buurvrouw Dinie. Niet dat mijn moeder nou zo gek op haar was hoor, tenminste dat leek er niet bepaald op. Ik heb nog nooit iets positiefs gehoord over haar, uit mijn moeders mond. Wel vertelde mijn moeder altijd dat ze een zware alcoholist zou zijn. En dat ze stiekem dronk. Ik vroeg haar hoe ze dat dan wist en toen zij ze dat ze altijd gerinkel hoort in de garage, heel regelmatig en op allerlei tijdstippen . Mijn moeder had wel eens door de schutting heen gegluurd zei ze, en toen had ze gezien dat mijn buurvrouw een fles aan haar lippen zette. Ik was verbaasd, waarom zou je stiekem drinken? Mag dat dan niet? Mijn ouders deden het toch ook? Maar dat durfde ik niet te vragen. Ik weet wel dat ik niet graag op bezoek kwam, bij buurvrouw Dinie en haar man, Karel. Karel was altijd enorm stil en zei geen woord. Hij leek een beetje op Bert, van Bert en Ernie. Met een langwerpig gezicht en doorgetrokken wenkbrauwen en een streep als mond. En buurvrouw Dinie leek vooral op een pad, met een gezicht zo opgeblazen dat het leek alsof ze de hele tijd lucht in haar wangen blies. En bloeddoorlopen ogen die er bijna uit puilden. En het hele huis stond blauw van de rook, een combinatie van de stinksigaren van Karel en de sigaretjes van Dinie. Soms moest ik er een kopje suiker lenen. Daar probeerde ik altijd onderuit te komen want ik had geen flauw idee wat ik dan nog meer moest zeggen tegen haar, goed opgevoed als ik ondanks alles was, wist ik dat het niet netjes was om alleen maar om suiker te vragen. Dinie vroeg me altijd binnen. Met een zwaar gevoel trok ik dan de voordeur achter me dicht, traag naar binnen stappend. En altijd hetzelfde tafereel. Karel op de bank of aan de keukentafel met een sigaar en de rokende sigaret van Dinie in een asbakje, in afwachting van de terugkomst van Dinie. Gelukkig hield Dinie geloof ik ook niet zo van kinderen want ze liet me altijd gauw weer gaan. Eenmaal buiten gekomen zag de wereld er ineens een stuk groener en frisser uit.
Toen overleed Karel en bleef Dinie moederziel alleen achter. We hoorden geen gerinkel meer in de schuur naast ons en de deuren bleven voor altijd gesloten. Mijn moeder maakte zich niet zoveel zorgen maar een andere buurvrouw, ook niet christelijk maar wel een stuk braver dan ons dus niet erg geschikt als vriendin voor mijn moeder, voelde zich toch wel aangesproken op haar verantwoordelijkheid als burger toen echt duidelijk begon te worden dat de buurvrouw zich totaal had opgesloten in haar huis en er alleen maar uit kwam voor de SRV wagen, die haar voorzag van nieuwe ladingen drank. Altijd sherry.
Dinie en die buurvrouw kregen een vertrouwensbang en op een avond zei Dinie tegen die buurvrouw: “ik ben er zat van, ik zie het leven niet meer zitten. Oudejaarsnacht maak ik er een einde aan. ”De buurvrouw geloofde er niks van.