Maak favoriet
Zomaar een ochtendje.
Kwart over zes, de jongste pup vindt het tijd om uitgelaten te worden, een hoog keffie klinkt door het slapende huis.
Oké, snel in de kleren, pup aanlijnen, vanuit mijn ooghoek zie ik dat een andere hond kennelijk wat maag / darmproblemen heeft gehad vannacht. Eerst de pup maar uitlaten. Op het veld lopen nog meer honden te ravotten en puppy doet mee. Kan hem nog net bij me roepen voordat hij in de plomp duikt.
Thuis gekomen zit de "zieke" reu braaf te wachten om uit de bench te mogen, de twee dames kijken mij enigszins lodderig aan. De boodschap is duidelijk, ze willen nog even pitten. Dat komt mooi uit. Hond twee snel uitlaten en mij geestelijk voorbereiden om de smeurie straks op te ruimen. Terwijl meneer twee voor mij uit loopt zie ik een rare plek op zijn staart, oké waarschijnlijk heeft hij met zijn staart in de smeurie geroert, straks ff wassen. Niets aan de hand, kan gebeuren. Ik kijk eens goed terwijl hij staat te snuffelen en dan zie ik dat er een flinke hotspot op zijn staart zit. Dat is balen, meneer één is net hersteld van zijn hotspot, begint meneer twee ermee. Ik had hem nog zo gewaarschuwd om meneer één niet te jennen met die grote kap om z'n nek. . . Maar ja, meneer twee is van het eigenwijze soort en zit nu dus met de gebakken peren en een kraag om z'n nek. Volgens mij zag ik meneer één heimelijk gniffelen toen meneer twee overal tegenaan knalde. De twee dames zijn ook ontwaakt en kijken naar meneer twee en dan naar mij met een blik van, "zo-boontje-komt-om-z'n-loontje"? Ook bij de dames meen ik grijns op hun snuit te zien als zij meneer twee even onderzoeken. Meneer twee kan het niet waarderen en loopt weg, helaas is zijn kap te groot om tussen de stoelen door te lopen. Je ziet hem denken, hoe kan ik bij die nieuwsgierige dames weg komen zonder al te veel gezichtsverlies. . . . . . . . . . . . . Dan roep ik de twee dames bij me om meneer twee zijn waardigheid te laten behouden. Er klinkt een ietwat nuffige zucht, totaal geen dankbaarheid dat ik hem gered hebt, nee, zijn hele houding straalt ergernis uit, hoe haal ik het in mijn hoofd om hem een kap om te doen en waarom duurt het zolang om die twee Aagjes tot de orde te roepen. Inmiddels is meneer twee wat gewend aan het feit dat hij niet overal zo maar door kan, hebben meneer één en dame één de tuin onder poten genomen, de wortels van braam, bes en druif hebben nu aardig wat zonlicht, het grind ligt leuk verspreid over de hele tuin, de waterbak is vakkundig omver gekiept door meneer één, resultaat een leuke baggerboel. Tijd voor een bakkie koffie. . . . . . . . . . . . .
Marjon
83 keer bekeken