Gesprek gesloten door Merlijn
Iemand aan zijn lot overlaten?
Lieve lezers,
Dit is een situatie die al jaaaren duurt en ik zou graag willen weten hoe jullie hier tegenaan kijken.
Mijn lievelingsbroer is onlangs 69 geworden.
Zo lang als ik me kan herinneren was hij regelmatig depressief. Niet altijd even erg. Het duurde niet altijd even lang.
En ja hij heeft al TIG dingen geprobeerd, gedaan, gelezen. . . . seen this, done that.
En ja, ik heb al TIG voorstellen gedaan / meegedacht / meegeleefd / meegeleden. . .
Maar vorige week zag ik hem en ik schrok.
Van tevoren had ik al enig contact gehad met zijn zoon en was zelfs al voorbereid. . .
Toen ik diep van binnen voelde wat ik voor hem nog zou kunnen doen, wat ik voor hem zou wensen, kwam het volgende op: laat hem gaan.
Nu mailde ik met zijn zoon en wilde het volgende schrijven:
ik kan hem toch niet aan zijn lot overlaten?
Ai. . . die kwam heel letterlijk binnen.
Misschien staat ons dat te doen: hem ZIJN leven laten leven.
En ik niets doen.
En ja, ik heb ook een plaatje in mijn hoofd van een persoon die een hele lange tunnel graaft en BIJNA bij het einde is, eigenlijk wil hij omdraaien. . . Bijschrift: never give up.
Voor mij is het een enorm dilemma.
reacties zijn welkom. Er is altijd een andere point of view.
