Spirituele dating community Netsamen

Menselijk of cultureel of. . . . ?

Wat zijn wij toch een vreemde soort op deze aarde.

Er wordt ons aangeleerd dat mensen boven alles staan.
Dat de rest van het aardse geschapen is voor het genoegen van het menselijke ras.

En heel langzaam beginnen binnen dat menselijke ras individuen in te zien, dat dat wel eens niet zo kan zijn.
En dat een mens gewoon een miniem onderdeeltje is van het hele gebeuren hier op aarde of zelf in het universum.

Iets wat ik al vaker meemaak en gewoon niet meer weet hoe iemand echt te helpen veranderen.
Zodra iemand een naaste verliest, zit daar een periode voor waarin velen aandacht geven, met woorden of materie. Want zo is dat ons aangeleerd o.i.d.
Na het overlijden van de zieke, of de eigen ziekte overstijgen. . . . . . is er vaak binnen een jaar geen aandacht meer. . . voor die naaste die nog wel doorgaat met leven. Want die is niet zwak of ziek, dus niet 'minderwaardig' dan de Gever van aandacht of materie (kaartjes / bloemen e. d. ) zelf.

Het is voor mij zo'n apart fenomeen in onze samenleving. De overlever moet dus vaak op zoek naar nieuwe mensen om zich heen, die de voorgeschiedenis niet mee gemaakt hebben. Of vooral heel veel tijd alleen zijn, die hiervoor ingevuld werd door de overledene en de mensen die zij samen kenden. Of alle ziekenhuisbezoekjes van hen zelf)

En er is iets aan mensen die hun 'stam' kwijt zijn.
Die mensen staan 'open' en vinden mijn manier van in het leven staan mooi. En ik vind de contacten dan ook prettig.
En ergens in de tijd, vind zo'n mens dan weer de weg terug naar alle voorgaande gewoontes, van voor de Ziekte van de naaste( of zichzelf, als iemand weer beter is geworden van een Ziekte) en gaat weer geruisloos op de oude vertrouwde manier verder met het leven. Oude gewoontes geven blijkbaar veel gevoel van veiligheid.
Maar ja, wat voor veiligheid?
En als ik dan zo iemand tegenkom en spreek, dan hoor ik vaak, tsja, alle beperkingen die ik toen beleefde, neem ik nu maar voor lief, nu hoor ik er weer bij.

Nog niet eens zo lang geleden, was dit voor velen toch anders. Je leefde in een overzichtelijke gemeenschap waarin iedereen elkaar wel eens fysiek tegen kwam, een spontaan praatje maakte e. d. Toen was er kleding die aangaf dat iemand zichzelf in de rouw voelde.

Het is best wel een uitdaging voor velen om in de huidige tijd, echt anders in het leven te gaan staan.

Waardoor zijn gewoontes toch zo hardnekkig en vertrouwd? Terwijl iemand vaak in zo'n rouwperiode doorziet dat die gewoontes beperkend zijn (geweest) maar er toch weer voor kiest om die bekendheid weer te gaan leven.

Eigen Cultuur is echt wel hardnekkig.
En het gekke is dat er zeer vaak op andere culturen neergekeken wordt, zonder de hele cultuur te doorzien.

Wat zou een mens kunnen zijn zonder hardnekkige samenlevingscultuur?

En wat mij vooral verbaasd, ook ik ben er mee besmet. Ongemerkt. En is mijn gewoonte nu blijkbaar om mensen tegen te komen die even buiten hun eigen cultuurgroepje willen zijn. Dan zien ze in mij een reddingsboei o.i.d. en breng ik hen terug naar hun eigen stam.

Kortom, helder in mij:)
Ik ga mijn overtuigingen weer aanpakken, en zorgen dat ik naar een volgende fase in dit aardse leven ga.
Ik ben wel klaar met tussencultuur zijn voor mensen die' even' buiten hun routine willen leven.
Ik wil mensen om mij heen die echt een nieuw stuk leven willen (be)leven. En samen de nieuwe tijd willen beleven.