Maak favoriet
Mijn pad van Licht.
25-9-12
Dood van de Sjamaan.
Ja ik weet, het klinkt allemaal niet zo gezellig. Zeker niet om er een blog mee te openen.
Maar hier begint m'n inspiratie.
En maakt niet elke dood gelijk ruimte voor een nieuw begin.
Deze avond heb ik de workshop " Dood van de Sjamaan level Lees verder
25-9-12
Dood van de Sjamaan.
Ja ik weet, het klinkt allemaal niet zo gezellig. Zeker niet om er een blog mee te openen.
Maar hier begint m'n inspiratie.
En maakt niet elke dood gelijk ruimte voor een nieuw begin.
Deze avond heb ik de workshop " Dood van de Sjamaan level 1" gedaan.
Een fragment uit het indrukwekkende ritueel;
De adelaar werdt aangeroepen om onze ogen te komen opeten ( even ter geruststelling; om ze verderop in het ritueel getransformeert weer in ons terug te plaatsen. )
Ik voelde mijn gezicht zich vervormen in een adelaarskop, vooral de krachtige ogen en stevige snavel. M'n ogen werden uitgepikt en gekrabt en getrokken terwijl ze wild heen en weer bewogen en zich steeds meer open spreidde. Onderwijl gaf ik me helemaal over, vroeg de adelaar alles op te eten, heel mijn neiging niet alles helder en scherp te willen zien, mijn egobril, mijn oogkleppen, mijn blinde vlekken, m'n verblinding, mijn angst voor wat er in het duister schuild, en voor te krachtig licht . Het voelde bevrijdend. Na het grove werk werden m'n oogkassen zorgvuldig, vol toeweiding helemaal schoon geknabbeld met de puntige snavel. En op het laatst werden m'n gehoororganen van binnenuit via m'n oogkassen er uit getrokken. ( was wel een verrassend en grappig gevoel. Als elastieke regenwormen die uit hun holletje werden getrokken)
Later bij het terugplaatsen gingen m'n ogen weer snel heen en weer, en werden ze volgens een patroon alle kanten op gericht. Ik voelde ze weer wijd opengespreidt en enorm gefocust, capabel om heel scherp en helder en ver te zien. Wat er met m'n oren gebeurd is, is me ontgaan. Het ging allemaal heel snel.
26-9
Helende Klanken.
Vandaag ontdekte ik wat voor muziek ik wil maken.
Ik zat met m'n rug naar de grote kristalen klankschaal, terwijl Anine (m'n zanglerares)er heel zacht geluid uit liet komen.Ik hoorde in het strijken over de rand, het geruis van de veren van een adelaarsvleugel die langs mijn oor streek. Met de opbouwende klanken voelde ik voornamelijk mijn rug aan de linkere kant mee gaan trillen.Ik zocht met mijn stem de klank waarmee mijn lichaam optimaal mee ging trillen. Die vibratie kwam op en ging weer, als een rustige diepe ademhaling. Dus ik moest telkens de klank aanpassen. Het waren tonen die helemaal nieuw voor mij waren. Soms was het verschil tussen de tonen zo minimaal dat het voor het oor amper te horen was.Ik kreeg de gewaarwording dat ik met deze tonen een opening maakte naar een andere dimensie.Ik herkende de dimensie waar wij ons allen van gescheiden voelen en waar wij allen naar terug verlangen. Ik weet dat het gevoel van afgescheidenheid een illusie is. Maar deze illusie is deel van een hele sterk collectief bewustzijn die hoort bij deze 3e dimensie waarin wij leven. Wij ervaren onze eenheid slechts in momentjes buiten de tijd.
Ik voelde hoe de sluiers van dit bewustzijn voor een moment opgetild werden met die klanken, en wat voor effect dat op mij en Anine had. IK WERD DOOR MIJN EIGEN ESSENTIE AANGERAAKT. . . . verstilling, versmelting, verwondering, ontroering. En het gevoel helemaal ingetuned te zijn op de alom begeerde flow. Dat gaf een boost van inspiratie en energie.
ZO WIL IK MUZIEK MAKEN MET IEMAND, . . . . . MET ONZE STEM, KLANKSCHAAL, OCEANDRUM, TANPURA, CHELLO, FLUIT, EN?. . . . . . . KLANKEN MAKEN maar wel heel zacht en subtiel, zoekend naar elke keer die sluier op te tillen.
Waar worden we dan heen geleidt? Blijft het dan zacht en subtiel?
235 keer bekeken
