Maak favoriet
Nee is het nieuwe ja! (2)
Ooit beweerde iemand dat bananen krom zijn. Die wetenschap hebben veel mensen overgenomen. Dat bananen recht zijn, zal menigeen bij eerste indruk, ontkennen. Ik denk dat het maar net is hoe je wilt kijken. Het mooie van bananen is wel dat je ze op verschillende manieren kunt neerleggen.
Mijn voorkeur Lees verder
Ooit beweerde iemand dat bananen krom zijn. Die wetenschap hebben veel mensen overgenomen. Dat bananen recht zijn, zal menigeen bij eerste indruk, ontkennen. Ik denk dat het maar net is hoe je wilt kijken. Het mooie van bananen is wel dat je ze op verschillende manieren kunt neerleggen.
Mijn voorkeur gaat uit naar de banaan die een glimlach op jouw gezicht tovert. Maar mijn voorkeur is niet belangrijk wanneer het gaat om de manier die bij jou past. We leven in een maatschappij die ervan overtuigd is dat iedereen onderwijs moet kunnen genieten. We passen aan alle kanten ons onderwijs aan en daarmee geven we ruimte om een eigen pad te kiezen. Om die keuze te maken, moet je sterk zijn. Om dat te doen heb je mensen nodig die "nee" zeggen en wegen wijzen die meer passend zijn. Dan maak je verschil. Dat biedt je authenticiteit. Dan kijk je naar het individu. Daarna kan vertrouwen weer groeien en is er maatwerk voor iedereen.
Het is inmiddels 25 jaar geleden dat een docent mij de mij bekende "nee" gaf maar ik ging door. Ik heb een missie. Door de jaren heen heb ik elke keer weer de meest bijzondere paradijsvogels mogen begeleiden en een onderwijsstijl mogen ontwikkelen waarbij heel veel leerlingen, studenten en collegae nieuwe mogelijkheden ontdekten. Onderwijstrauma's, angststoornissen, gedragsproblemen zijn mij niet vreemd. Het gevecht van steeds meer jongeren die thuiszitten is bekend. En de tekenen van LAS (Legal Abuse System) zijn herkenbaar bij de poort. Het is soms zwaar om weer een verhaal te lezen van een ouder of kind dat vast loopt. Dan voel ik mij kwetsbaar als kleine schakel in een systeem waar wij allemaal verantwoordelijk voor zijn.
Het doet pijn om te zien hoe het vak waar ik zo doelbewust voor gekozen heb, is gedegradeerd naar de meest kanshebbende baan voor de directe toekomst. Het lerarentekort is een serieus maatschappelijk probleem. Leerkrachten lijmen met financiën of verminderde werkdruk is gevolgbestrijding. Zoals ieder mens wil ook een leerkracht erkend worden in wie hij of zij is. Talenten ontwikkelen, een leven lang leren zijn prachtige termen maar ze worden niet ingezet. Er is namelijk geen ontwikkelingsperspectief. Je kunt een boekje van een niveau hoger krijgen maar veel verder kom je niet. Ondertussen groeit de groep hoog intelligente kinderen die vastlopen omdat de manier van onderwijs niet meer passend is. De doelgroep is veranderd. Mensen veranderen terwijl systemen vaak blijven hangen in de succesvolle cijfers van voorgaande jaren.
Mijn keiharde "nee" opent mogelijkheden, net als mijn "ja!". Door de wegen die ik heb mogen lopen en de zijpaden die ik bewandel heb ik ons onderwijs om een andere manier leren bekijken. Ik heb mogen leren dat er hoofdwegen zijn en bospaadjes. Sommige paden lopen langs het strand waarbij je je kunt blind staren naar de horizon. Andere paden leiden over heuvels, bergen en diepe ravijnen. Soms heb je zicht en soms hangt er een mist waardoor het zicht je ontnomen wordt. Er is geen zekerheid, geen veiligheid en er is geen weg wanneer je niet vertrouwt op eigen kunnen. Stap voor stap. Voet voor voet. We all have a mission!*
Liefs Miek
*Voor nu: docent MBO Entree gepersonaliseerd leren in hybride leeromgeving
1482 keer bekeken
Maak favoriet
Nee is het nieuwe ja! (1)
Ondanks het feit dat ik de mooiste baan in de wereld heb, valt het mij wel eens zwaar. Dan kijk ik in de ogen van een student waarvan ik weet dat hard werken niet meer uitmaakt, dat het nog een keer proberen echt niet meer werkt. En dan besef ik Lees verder
Ondanks het feit dat ik de mooiste baan in de wereld heb, valt het mij wel eens zwaar. Dan kijk ik in de ogen van een student waarvan ik weet dat hard werken niet meer uitmaakt, dat het nog een keer proberen echt niet meer werkt. En dan besef ik mij zo ontzettend goed dat ik degene ben die een streep zet door het plan dat hij of zij maakte voor zijn of haar toekomst. Het voelt scheef.
Ergens knaagt aan mij iets van een het schuldgevoel waar ik niets mee kan. En dan is het tijd voor reflectie en onderzoek. Ik ben een zelfontdekker, een autodidact. Wanneer ik mij realiseer dat ik het pad van een ander blokkeer. realiseer ik mij ook dat iedereen echt wel aan komt op de bestemming die voor hen is weggelegd.
De wegen die we bewandelen leiden altijd naar een plek waar je wel verder kunt. Mijn “Nee” opent deuren in andere trajecten. Het biedt mogelijkheden en kansen die buiten het reguliere pad vallen. Die wegen zullen meer passend zijn en de mogelijkheid bieden om een betere versie van zichzelf te zijn, te worden.
Het scheve gevoel zit dus niet in mijn beweging om iemands pad te blokkeren. Ik merk dat mijn verdriet meer zit in de waarschuwingen die iemand krijgt. Het patroon binnen onze zorgcultuur waarbij een "nee" uitspreken leidt tot vele vormen van manipulatie waarbij op de een of andere reden de laatste waarschuwingen die iemand krijgt, geen laatste waarschuwingen zijn maar een opeenstapeling van waarschuwingen die geen enkel effect meer hebben.
Menig student gooit nog even charme in de strijd, een weekje laten zien wat je kunt en vervolgens kunnen ze weer vasthouden aan het feit dat docenten, hulpverleners en wettelijke vertegenwoordigers hun protocollen moeten afdraaien.
Meestal werkt het en is de laatste keer weer omgezet tot een vervolgtraject. Op die manier blijven gedragscirkels in stand en is de schrok des te groter wanneer iemand echt "Nee" zegt. Als je leert dat elke "Nee", "Een misschien dan toch" wordt, schept dat verwachtingen die onherroepelijk leiden tot teleurstellingen. Teleurstelling in het onderwijs, in systemen, in mensen en bovenal een enorme teleurstelling voor hen zelf. Dat is wat mij raakt.
Verslagen en soms radeloos krijg ik ze binnen. Altijd is er een verhaal waarbij het zelfvertrouwen weg is. Als ze mazzel hebben, staat er nog een ouder of wettelijke vertegenwoordiger naast hen. Overschreeuwen of juist onzichtbaar zijn overlevingstechnieken. Angst is de stille getuige van veiligheid die er niet was.
Karaktereigenschappen die ooit als label op tafel zijn komen te liggen, worden vaak verzwegen wegens gebrek aan vertrouwen. Privacywetgeving is een groot goed als je vecht tegen een wereld die jou niet begrijpt. Realiteit is dat het ook tegen je werkt wanneer je niet laat weten dat je dyslexie, discalculie of enige vorm van autisme hebt. Er zijn zoveel mogelijkheden wanneer je vertrouwen hebt in mensen. Er zijn zoveel mogelijkheden wanneer je vertrouwen hebt in jezelf en jouw eigen kunnen. Er is dan ook zoveel kapot wanneer je dat vertrouwen niet hebt en één jaar hebt om jezelf te bewijzen, voor jezelf, door jezelf, voor een diploma en doorgang naar een toekomst zoals je die zelf bedacht hebt.
zie vervolg
1182 keer bekeken
Maak favoriet
Stampende olifanten
In het land van Angst en Beven
Is weer heel wat aan de hand
Stampvoetende olifanten
Naderen het land
Ze stampen en ze gillen
Ze schreeuwen en ze slaan
Ze krijsen hard van binnen
En laten zich niet verstaan
Zo klappen deuren en ook ramen
De hele dag maar door
Geen vriend’lijk woord gesproken
Geen enkele noot in koor
Nog even Lees verder
In het land van Angst en Beven
Is weer heel wat aan de hand
Stampvoetende olifanten
Naderen het land
Ze stampen en ze gillen
Ze schreeuwen en ze slaan
Ze krijsen hard van binnen
En laten zich niet verstaan
Zo klappen deuren en ook ramen
De hele dag maar door
Geen vriend’lijk woord gesproken
Geen enkele noot in koor
Nog even en het sterven
Van de stilte is nabij
Irritatie zal uitbloeien
Tot een nieuwe maatschappij
Het gebulder en de chaos
Het schelden en de heers-schappij
Nog even en de hek-tiek
Van orkanen is voorbij
Dan zal de stilte rusten
Na de oerknal van verluid
Dan is opnieuw geboren
De stilte van het geluid
Als een veertje in de morgen
Als een dauwdruppel in regentijd
Eenheid kan zich enkel vormen
Bij samenkomst van dualiteit…
Miek
952 keer bekeken
Maak favoriet
Gelukkig, roze en olifant
Daar staat ze dan
de grote roze olifant
met een glimp van oor tot oor
"Pardon dat ik even stoor. . . "
Zachtjes schuifelt ze heen en weder
trekt haar jurkje nog even recht
"Ik hou van de wereld!" fluistert ze teder
Zo dat is in ieder geval gezegd
"Nooit dacht ik echt van mij te houden
en Lees verder
Daar staat ze dan
de grote roze olifant
met een glimp van oor tot oor
"Pardon dat ik even stoor. . . "
Zachtjes schuifelt ze heen en weder
trekt haar jurkje nog even recht
"Ik hou van de wereld!" fluistert ze teder
Zo dat is in ieder geval gezegd
"Nooit dacht ik echt van mij te houden
en dan in de spiegel te weerzien
dat alles nog veel mooier gaat schijnen
als je het in tweetaligheid mag zien!
Ooit dacht ik dat één en één twee was
Het is echter heus niet waar
Het is drie zoals in eenheid
en nu in mijn versje klaar. "
Grote roze is gelukkig
keert weer terug naar oorsprong maar niet alleen
waar ooit een drie eenheid woonde
wordt het huis van menigeen
Twee mooie mensen en vijf kinderen
vier katten, een hond met ADHD
een hamster en al die vlooien
die verhuizen ook nog mee
Zucht. . . hoe blij kan een mens toch wezen
Hoe diep gelukkig wordt een olifant
wanneer in augustus haar voetjes landen
in een huisje bij het strand!
:-)
1006 keer bekeken