Maak favoriet
Stary stary night
Een tijdje terug kwam ik in een lezing van Wayne Dyer (ja ik ben drukjes met Wayne) een stukje tegen over Vincent van Gogh. Er is een liedje van Don McLean en ik heb het in mijn leven vaker gehoord, maar nooit de link gelegd dat het ook maar iets Lees verder
Een tijdje terug kwam ik in een lezing van Wayne Dyer (ja ik ben drukjes met Wayne) een stukje tegen over Vincent van Gogh. Er is een liedje van Don McLean en ik heb het in mijn leven vaker gehoord, maar nooit de link gelegd dat het ook maar iets met Vincent Van Gogh te maken zou kunnen hebben.
http://youtu.be/nkvLq0TYiwI
Eenmaal naar de tekst luisterend kreeg ik weer eens een aha momentje dat het toch ook geen toeval is dat dingen zo verbonden lijken. Ik maak uit de tekst op dat Vincent een enorm spiritueel man geweest moet zijn die zo niet begrepen werd. Dit zie je terug bij meer namen waar achteraf het respect pas voor is gekomen.
In het liedje komt een zin voor. . . how you suffered for your sanity. . how you tried to set them free, they did not listen. . they did not know how.
Zou Vincent een roepende in de woestijn geweest zijn. Iets hebben willen delen dat te heftig was voor de mensheid en pas na zijn dood langzaam duidelijk werd. Hoe frustrerend het moet zijn geweest dringt in mij door. Herkenbaar. Dat je iets wilt delen, iets wilt tonen. . maar het is een tough crowd soms. Men kan niet horen, niet luisteren. . . en wat gebeurt er dan. . . dan komt je kleine ik en die trekt zich terug en gaat denken dat jij de minderheid bent. . .
Niet handig, want er is tenslotte ruimte genoeg voor ons allen en daarnaast ook nog een keer zo dat je zelf bepaalt of je er mag zijn
Maar kan ineens Vincent zo snappen. . .
En zo over Vincent mijmerend kwam ik uit bij de 35 stappen van de evolutie van de ziel. Bijzondere kost. http://personalityspirituality.net/articles/the-michael-teachings/reincarnation-the-35-steps/ (helaas in het Engels).
Voor wie even het wel of niet bestaan van reincarnatie terzijde laat, zou volgens dit artikel de ziel ook een ontwikkeling door maken van kind naar volwassenheid. Dit in vijf stappen onderverdeeld in zeven fases.
Er wordt ook een mooie omschrijving gegeven van elke stap / fase en ook aangegeven welke grootheden in de wereld bij welke fase hoorde.
Toeval bestaat natuurlijk niet. . ik herkende mezelf deels in de mature fase (ik schat mezelf nogal hoog in omdat ik van mezelf hou hahahahaha) en kijk wie daar stond. . . Vincent van Gogh. . .
Ik vond het weer eens een leuke trip in onderzoekersland.
Mooie aan kijken naar Vincent is. . . dat ik me even hardop afvraag, dat niet begrepen worden niet zegt dat ik er niet mag zijn, maar dat er gewoon een verschil in fase van de ziel is?
En Vincent was een mooie ziel en zoals in het liedje wordt gezegd this world was never ment for one as beautifull as you. . .
Liefs,
Engel Haniel
377 keer bekeken
Maak favoriet
Vallei der angst
In het midden van de nacht ga ik lopen van de bergen van hoop naar de rivier van dromen. Een zin uit een liedje van Billy Joel. Ook komt de uitspraak vallei der angst voor. Zo zie ik het soms. Het leven kan een rivier van dromen zijn en ik Lees verder
In het midden van de nacht ga ik lopen van de bergen van hoop naar de rivier van dromen. Een zin uit een liedje van Billy Joel. Ook komt de uitspraak vallei der angst voor. Zo zie ik het soms. Het leven kan een rivier van dromen zijn en ik loop langs de oever. Kijkend, hopend, wensend.
Mooie is dat iets dat je graag wilt daar dus ligt, maar aan de oever ligt ook die vallei van angst. Inmiddels heb ik vaak gezien dat angst een illussie is, maar het is best sterk. En waar ben ik dan het meeste bang voor. . . voor mij. Voor wat er in mij zit. Het onontdekte in mij. Passie, creativiteit, noem maar op.
Op zich geen negatieve dingen zou je zeggen. Maar ze zijn nog niet geheel in het licht gezet.
Pas geleden zat ik bij mijn moeder op de bank. Voor een door haar aangevraagd gesprek. Ik maak me zorgen, hoor ik haar zeggen. Ik lig vaak wakker en denk aan jou en aan jouw leven. Het is allemaal zo onzeker kind. Ik zou willen dat je meer geluk had. En dat maakt me verdrietig en onrustig en bang.
Ik kijk naar haar. Mijn moeder. Ik zie dat ik haar nachtmerrie ben. Ik doe alles wat zij als eng ervaart. Ik heb geen vaste baan, ik heb geen huis met een tuintje, ik heb een kind waarvan we niet weten hoe het er mee zal gaan en vooral geen fijne man die mij bewaakt en me verzorgt.
Ik kijk haar aan en zeg. . Mam. . wiens leven is het? Mijn leven!
Ik doe inderdaad dingen die jij niet zou doen. De manier waarop jij er naar kijkt is van jou. Jij maakt je zorgen en hebt het moeilijk. Dat begrijp ik. Maar. . . je kunt kiezen. . . hoe je er naar kijkt. Het is mijn weg. Dat het niet is zoals jij het veilig zou ervaren, dat snap ik ook. Alleen kan ik niet bepalen of jij bang bent of niet. Het gesprek liep niet goed af. Er volgde een hele opsomming van wat ik allemaal niet was en aan de verwachtingen die ze heeft kan ik niet voldoen. Ik heb haar pas losgelaten met de woorden. . Mam, ik loop mijn weg op mijn manier en hou van jou. Ik kan zien dat je het moeilijk hebt, maar het niet voor je oplossen. Dat is jouw weg. Ik laat je even los.
Het loslaten van mijn moeder heeft er voor gezorgd dat ik naar mijn eigen vallei van angst ga kijken. Waar ben ik bang voor? Kom vaak op hetzelfde uit. Bang voor geen controle over zaken waarvan ik denk dat ze me rust zullen geven. Ik vond deze week een uitspraak van Wayne Dyre. "you cannot control what goes on outside. But you can always control what goes on insíde'.
Elke dag weer oefen ik in het overgeven aan het leven. Accepteren wat is. Overgeven aan de stroom en vooral in het herschikken van mijn gedachten. Ik heb gemerkt dat de meeste angst eigenlijk zit voor als het wel zou lukken wat ik wil. Want het is zo'n gewoonte om afwijzing te ervaren of te bedenken waarom iets niet zou kunnen lukken. Dat geldt voor werk en ook voor de liefde.
Ik loop nog even langs de oever van de rivier om te kijken wat er allemaal in zit. Ik zie enorm leuke dingen. In mijzelf. Ik zet elke keer een stapje naar waar ik dan zo bang voor lijk te zijn.
En het voelt eigenlijk best goed :)
Ik kijk naar de bergen van hoop nu op mijn wandeling langs de rivierover. Af en toe met een schuine blik naar de vallei van angst.
http://youtu.be/hSq4B_zHqPM
Engel Haniel
377 keer bekeken
Maak favoriet
Retour afzender
Vrijdagochtend. . . ik rij Amsterdam in. Op weg naar een bijzondere vrouw. Een sjamaan. Ik was al eerder bij haar en heb toen wat mooie dingen mogen doen. Het is een rijtjeshuis in een volksbuurtje. Als je binnenkomt oogt het donker maar wel warm. Meteen valt mij de bank Lees verder
Vrijdagochtend. . . ik rij Amsterdam in. Op weg naar een bijzondere vrouw. Een sjamaan. Ik was al eerder bij haar en heb toen wat mooie dingen mogen doen. Het is een rijtjeshuis in een volksbuurtje. Als je binnenkomt oogt het donker maar wel warm. Meteen valt mij de bank op. Die had ze eerder niet. Lachend vertelt ze dat ze nog een soort overwegingsfase doormaakt over de bank. Ik ga zitten en we kletsen bij. Veel gebeurd sinds ik haar voor de laatste keer zag. Ik doe bij haar familieopstellingen. Ooit stelde ik mijn gezin op en ooit mijn vader. Nu kom ik met een andere missie. Mijn moeder.
Kort geleden sprak ik haar aan de telefoon. Ik hoorde aan de klank al dat ze niet lekker in haar vel zat en de zin "ik heb op je telefoontje gewacht' bleef nog dagen hangen. Mijn moeder wil nog wel eens oppotten. Ze reageert niet primair. Dan krijg je een situatie dat ze een mail of brief stuurt met al haar 'dingetjes' die ze heeft. Dat is voor de ontvanger een hele bom. Zo heeft ze dus het hele broze contact tussen haar en mijn broer (na 17 jaar geen contact) in 1 mailtje weer kapot gemaakt. Om te voorkomen dat ik een mail of brief zou krijgen, belde ik haar een paar dagen later op. Mam. . . zei ik. . zit je iets dwars? dat bleek een toverzin. De deur ging open.
Volgens mij heb ik te lang gewacht met je te bellen, zeg ik als opening van het gesprek. Dat was bingo. En er kwam nog meer. Ze had moeite met haar rol als moeder en oma. Wel drie kaartjes naar mijn dochter gestuurd met een emailadres erop, een telefoonnummer en mobiel nummer. Een aantal hele luide hinten dat mijn dochter toch vooral eens iets naar oma moet laten horen. Ik zei mam. . . . je beseft je toch wel dat mijn dochter 'iets' heeft. Ze zit niet in een instelling omdat ze sociaal emotioneel helemaal in orde is. Dan kun je niet verwachten dat ze jou gaat mailen, bellen of wat dan ook. Ja. . maar. . . zei ze, ik vind het wel moeilijk.
Dat kon ik goed begrijpen. Daarna kwam dat ze het lastig vond dat ze in haar ogen niet de juiste hulp bood. Ik vroeg. . mam. . . heb ik hulp gevraagd??? Je doet precies dat wat ik nodig heb. Mijn moeder zijn zoals je bent. Nog was het niet genoeg. Ze had last van schuldgevoel en ook nog het gevoel niet erkend te zijn. En. . . ze wilde er over praten een keer. Maar dan wel een afspraak dat ik niet nog ergens anders heen moest. Ik stelde voor dat dan een keer te doen.
Morgen is ze jarig. En ik krijg halverwege vorige week een anzichtkaart. Vanaf haar vakantieadres. Inclusief adresgegevens en melding dat ze telefonisch in het huisje geen bereik heeft en dus ook niet kan smsen. . . . alleen als ze van het terrein af is. Ik probeer het niet met mijn ego te lezen. Maar ik ontkom niet aan het gegeven dat het een aanwijzing is dat ik vooral een kaartje moet sturen. Dat wekt weerstand op. Afgedwongen affectie is niet fijn. Ik heb een kaartje gestuurd, maar te laat op de post gedaan. Misschien onbewust, misschien toch ego, dat ik het niet fijn vind om opgedragen te krijgen wat ik moet doen als iemand jarig is.
Dit is de reden dat ik mijn moeder op ging stellen in de familieopstelling. Ik kreeg de gelegenheid om in de energie van mijn moeder te gaan staan. Met dat ik dat deed. . . veranderde ik. Ik ging anders kijken, anders staan en voelde stugheid en moeite en verkramping. En. . het ergste. . een soort ketting in mijn rug die mij achterover trok.
Even later ben ik in de energie van mijn oma gaan staan. Wow. . .
Zelfde liedje, 10 x erger. Dat hier sprake is van overgedragen dingen, mag duidelijk zijn. Ik had al eerder een lijn ontdekt als het gaat om moeder zijn. Mijn moeder had niet zo'n fijne relatie met de hare. Ik heb vaak gevoeld dat mijn moeder mij niet steunde. Niet kon troosten. Ook tijdens het laatste telefoongesprek. . . zegt ze. . . tja. . . als je het moeilijk hebt op financieel gebied, dan kan ik wel mijn knip trekken, maar ja. . . daar leer je niks van. Ik op mijn beurt. . . zei. . mam. . heb ik je ooit om geld gevraagd? Dat was ook niet zo. Ze doet alles op een verkrampte manier en heeft het idee dat ze het niet goed doet. Terwijl niemand dat beweert.
Ik ben tegenover mijn moeder gaan staan en heb gezegd tegen haar, mam. . . ik geef je je pakketje terug. Retour afzender. Jouw gedachten over jou zijn van jou. Jouw verwachtingen naar anderen, zijn van jou. Ik kan ze niet dragen, ze zijn van jou. Ik zie dat je het moeilijk hebt. Je bent mijn moeder en ik hou van je. Maar hier heb je dat wat van jou is. . terug. Ik draag het niet meer.
Daarna nog een keer in de energie van mijn moeder. Ze was uit balans. Vond het moeilijk. Maar innerlijk weet ze het wel. Dat het van haar is.
Ik ga binnenkort een opstelling in groepsverband doen om te kijken wat er in lijnen verder terug zit waardoor mijn moeder en haar moeder zo'n ketting lijken te hebben.
Mooie is. . . dat vandaag. . . er al een klein wondertje leek te geschieden. Mijn dochter. . . is weer in mijn huis geweest. Iets dat zo niet meer mogelijk leek. Ik haalde haar op uit de instelling en vroeg haar hoe het voor haar zou voelen. . . als ze weer een keer in mijn huis zou zijn. Ze reageerde goed. Het was ook gezellig. Een kleine doorbraak in een zo roerige tijd.
Wie weet dat door de opstelling er nog meer wondertjes mogen komen. Ik voel me in ieder geval anders en heb het idee iets los gelaten te hebben. Iets retour afzender gegeven.
Engel
364 keer bekeken
Maak favoriet
Het andere deel van mij
Weer staat het meisje bij de bushalte. . het had haar al twee keer eerder naar mooie inzichten gebracht, dus er gaan staan voelde eigenlijk al best vertrouwd. Deze keer had ze een vraag die ze op de reis met de bus graag wilde onderzoeken. Het kwam zo ineens voorbij Lees verder
Weer staat het meisje bij de bushalte. . het had haar al twee keer eerder naar mooie inzichten gebracht, dus er gaan staan voelde eigenlijk al best vertrouwd. Deze keer had ze een vraag die ze op de reis met de bus graag wilde onderzoeken. Het kwam zo ineens voorbij wat ze wilde weten.
Een tekst die ze las en vragen opriep. De tekst was:
Een helft van jouw tweelingziel leeft al in jou. Daal af tot de gevoelens in de diepte van je hart en je zult als reactie daarop een sterke weerklank voelen. Eigenlijk zijn jullie nooit van elkaar gescheiden. Uiteraard is een deel van jezelf ook verankerd in de tweelingziel. Daarom verlang je er zo sterk naar om je weer te verbinden. Jullie zijn echter nooit werkelijk van elkaar gescheiden en dragen ieder altijd een deel van de ander in zich. Mediteer hierover en je zult je getroost voelen.
De bus kwam aanrijden en als een reiziger die ervaren is stapte ze in en glimlachte naar de chauffeur. Zo. . . weer terug, vroeg hij lachend. Ja. . ik wil weer reizen in mij zei het meisje. Ze ging zitten. Ze keek de bus rond en zag anderen zitten. Ook een jonge man. Door naar hem te kijken was ze terug bij de tekst. Zou er ergens iemand zijn als ik? Iemand die ooit een geheel met mij vormde? Die dan een deel van mijn ziel in zich draagt en ik een deel van hem? De beelden van het landschap waar de bus reed schoten aan het oog van het meisje voorbij. Ze keek wel maar nam niet op. De vraag zat diep in haar.
De bus stopte en het meisje stapte uit. Een prachtig stukje natuur lag vlak bij waar de bus gestopt was. Ze wist. . . daar moest ze naar toe. Een meertje met mooi groen langs de kant. Ze ging zitten en deed even haar ogen dicht. Ze probeerde in het midden te komen van zichzelf. Die plek kende ze al wel. Soms komt ze daar, als ze het even niet meer weet. Dan is het daar rustig en voelt ze vrede en maakt alles even niet meer uit. Dan voelt ze liefde voor zichzelf en voor alles om haar heen. Zou in diezelfde plek dan ook dat zitten waar ze over las? Ze kon het zich zo moeilijk voorstellen.
Ze deed haar ogen open en liep naar het water toe. Ze knielde neer en het zo gladde water weerspiegelde haar gezicht. Ze probeerde diep te kijken en te ontdekken of ze nog een gezicht kon ontdekken. . het andere deel van haar waar ze zo naar verlangt. . . Maar het enige beeld was dat van zichzelf en niets meer en niets minder. Treurig keerde ze terug naar de waterkant en deed weer haar ogen dicht. Weer terug naar die mooie rustige plek in zichzelf. Ze voelde zich prettig dat zeker. . . maar dat andere stukje is er niet. Met haar ogen weer open zat ze even stil en vroeg zich af waarom toch. . waarom heb ik dat nodig? Het deel willen zijn van een eenheid? Is dat wel nodig? Kan ik dat niet gewoon zelf of is het zo dat het niet bestaat? Een vraag die ze wel vaker had.
Van jezelf houden zou genoeg zijn. Waarom is het dan zo dat je jezelf zo veel beter ervaart door een ander? Spiegelen gaat toch alleen als je een ander tegenover je hebt. Door hoe die ander is zie je wat je zelf doet. . . Dan zou dat toch ook gelden voor het andere deel van de ziel? En zou die ander die een deel van haar ziel heeft dan ook op haar lijken of juist het tegenovergestelde zijn?
En. . . nog een vraag. . . zou die ander die een deel van haar in zich heeft dezelfde vragen hebben en ook in zichzelf kijken om te zien of het daar is of toch buiten zichzelf kijken? Oh waarom had ze toch zo veel vragen? En waarom niet een antwoord?
Ze besloot terug te gaan naar de plek waar de bus haar had afgezet. Even later verscheen de bus. De deuren gingen open en de chauffeur vroeg zoals hij al eerder deed. . . Heb je gevonden wat je zocht? Het meisje sloeg haar ogen een beetje beschaamd neer. . . want eigenlijk wist ze al wat er ging komen. . Nee, zei ze. . . ik vond het niet. De chauffeur stak zijn hand uit en aaide langs haar wang. Het is moelijk he. . . dat zoeken. . . als je innerlijk weet dat het loslaten van vragen de antwoorden van zelf zal brengen. Het meisjes keek op met een half glimlachje. . . Ja. . het is niet makkelijk. Ga maar zitten. . . zei de chauffeur. . . en weet je. . . iedere stap die je zet als poging tot loslaten hoef je de volgende keer al niet meer te zetten. . .
Het meisje ging zitten zag in de bus een poster hangen. Een afbeelding van twee rondjes die met elkaar verbonden waren. In elk rondje nog een ander rondje. Een tekst eronder. . . Twee completen maken een nieuw geheel. Het meisje besefte dat het zoeken dus zinloos was zolang ze niet kon aanvaarden dat ze zelf al compleet is. Het zou dus meer zin hebben om naar compleetheid in zichzelf te zoeken. Ze glimlachte. . . toch een antwoord!
Ze stapte uit de bus en liep langzaam weg bij de halte. Wetende dat ze vast nog wel een keer hier zou staan met een nieuwe vraag.
Engel Haniel
367 keer bekeken