Maak favoriet
Tuinhekjes, een verhaaltje uit de toekomst ;-)
Heel heeel heul lang lang geleden, toen de mensen nog leefden in stenen huizen vol met buizen en draden, leefde er eens een jonge vrouw, hilke genaamd.
Zij leefde, net als iedereen dat toen deed, in een betonnen doos met geavanceerde gaten om naar buiten te kijken, de ramen.
Deze Lees verder
Heel heeel heul lang lang geleden, toen de mensen nog leefden in stenen huizen vol met buizen en draden, leefde er eens een jonge vrouw, hilke genaamd.
Zij leefde, net als iedereen dat toen deed, in een betonnen doos met geavanceerde gaten om naar buiten te kijken, de ramen.
Deze ramen waren voorzien van een plaat van gewalsd en gesmolten zand, glas genaamd.
Door het verhitten van het zand verkreeg men toen een doorzichtig effect, waar menig vogeltje een snavelbreuk aan over gehouden heeft. Het glas leek er namenlijk niet te zijn voor het buitenste oog. . En men gebruikte toen meestal alleen het buitenste oog.
Hilke keek door zo'n raam en door het glas naar buiten de vormendans in, en verlangde naar echte liefde en vervulling.
Net als andere mensen in die tijd, werd zij vooral beziggehouden in en door de volksmachine, die men maatschappij noemde.
Zo'n maatschappij was een heel interressant phenomeen. Daar men geloofde dat men het nodig had om van buitenaf bestuurd te worden, was men het er min of meer over eens om besturing toe te staan.
Dergelijke maatschappijen kenden dan ook een oorsprong die in nevelen gehuld is en helaas niet of nauwelijks meer bekend zijn.
Deze volksmachine zorgde er ook voor dat er geloof in gebrek bestond. Het gebrek, zo bleek later, werd dan ook kunstmatig in stand gehouden door wrede heersers die dat zo wouden om de een of andere duistere reden, die met een allang vastzittende zijnsgolf verbonden was.
Zo kon het dan ook zijn dat er hele volkstammen waren die geloofden dat ze niet goed genoeg waren, sterker nog, de halve wereld leefde halfleeg op zoek naar vervulling. Het was een tijd van verdwasing. En het was nog erger geweest. Velen zagen het toen als een mooie, prachtige tijd, en eigenlijk zagen zij niet maar werden zij gekeken en geleefd in de echo van de verstarring van de flux van het zijn die men toen leefde. Men wist het niet.
Natuurlijk gezien de breedte en toegankelijkheid waarin men zich bekwaamd had vorm te geven vanuit het vormeloze zijn, was het niet zo verwonderlijk dat men zo dacht en deed. Immers, als men het niet weet en totaal vergeten is, hoe kan men dan ook durven zijn als het decor van buiten zo opdringerig bezitterig is, zodat er soms niet eens te durven valt??
Hilke had het in de gaten. Eigenlijk was ze een heel vrolijk en krachtige zijns expressie. En daar dit leven voor haar een kleur en lichtspel was met de bedoeling, los van bedoelingen te komen samen met een hele grote groep andere gelijkgestemden ziel schijners, kon ze zich niet goed vinden of verliezen in het licht en schaduwspel wat men in stand hield in die tijden.
Zo kon men haar op een keer heel hard lachend zien staan bij een tuinhekje. Nu zult u zich wel afvragen, vage beelden oproepend, wat een tuinhekje dan is. . En het gekke is is dat dat nou precies de reden is waarom hilke zo stond te lachen. Wij begrijpen het ook niet helemaal hoe het zover had kunnen komen.
Zo'n tuinhekje was echt te dol om los te lopen.
Men wilde iets aangeven wat niet echt is. Er bestond in die tijd een innerlijke ervaring die heel vreemd was. Men kon jaren achtereen licht in hypnose vastzetten in hun lichaam zodat de uitting en het lichtspel hetzelfde bleef. .
Dit kon heel ver gaan, en daar men zoveel de ruimte indacht, onstonden er lange dichtheden van zijnsscenario's die helemaal vastgekoekt konden raken en steeds weer bevestigd werden en toch scheen het zo 'normaal' te zijn in die tijden.
Iedereen had dan ook een tuinhekje.
Het tuinhekje was een soort uiterlijke uitting van deze versterving.
In die tijden kon men geboren worden en het hele leven, waarvoor men de zonnecyclus telde beginnend bij een, erover doen om een dergelijke tweedelaags verstoffelijking te doen doorstromen.
Voor wie het nog begrijpt zal ik het wat duidelijker toelichten. We weten allemaal dat een dergelijke tijdsgeest een van grote verwarring en verstoring is geweest. Ons ruimteveld is nog steeds in beroering van datgene wat zich toen afgespeeld heeft, en als wij nu akasha echoes gaan kijken in ons binnenste, sterk gefocused op het tuinhekje idee, dan zullen we allicht een beeld opvangen en direct weten waar het voor was.
Terug naar Hilke.
Hilke was gedwongen alleen te zijn. Toch lukte dat haar niet zo goed. Zij was bode van toekomst zoals men dat noemde, daar de geeststof dat zo afdwong aan de beleving.
Het tuinhekje werd ook aan haar opgedrongen. En menigmaal had zij deze hekjes gepasseerd zonder erbij stil te staan of erover te vallen.
In die tijd zag je hele straten,
(doodgemaakte grond om materie trekkers en stuwers de ruimte te geven), met daaraan lange rijen met lauwe bouwsels met daarvoor een afgebakend stukje grond waaromheen men een afrastering gezet had, het tuinhekje.
Dus eerst had men een deur, want de huizen waren doorgaans gesloten daar men niet open stond voor open, en bang was dat er iemand binnen kwam, (want het kon enorme pijn-tijden geven toendertijd), en vervolgens had men het hekje.
Nee het is nog interessanter, want men wilde 'hebben' in die tijden.
Wat is 'hebben' dan?
Het valt nog het beste te vergelijken met aandacht. Zo wij allen weten is aandacht voor ons het plezier van het spel der liefde en interactie. In die tijd gaf men aandacht en pakte men het vast en daar men had geleerd te geloven dat er schaarste was en de ander zijn aandacht niet herkend werd als een en dezelfde bron hebbend, verpotte men de objecten van hun aandacht om rudimentaire vormen van liefde misschien te oefenen en te trainen, wie zal het zeggen. Generaties lang hebben mensen dan ook, bezeten van bezit, bezittingen verzameld op verschillende manieren. En op een gegeven moment ging men manieren van bezitten integreren en in die tijden leefde Hilke.
Zij was, zoals dat toen heette 'arm'.
Daar zij alles al bezat van binnen en rijk was, was zij in die tijdsgeest arm voor een groot deel van haar jonge beleving, want wie niet echt rijk was zocht zijn liefde en rijkdom in bezittingen en bouwde een tuinhekje.
De gemene maatschappij mensen, hadden met hun geld in die dagen macht over de bezittingen van de armen. Want de rijken bezaten immers niets. We snappen nu beter hoe groot de verwarring was onder de zielen daar zij die rijk waren als arm werden gezien en zij die arm waren zich verrijkten. Hilke en de haaren, de groep zielen die zich over de hele aarde ingemengd hadden, brachtten hier verandering in, sommigen armen die zich verrijkt hadden met dingen en die binnen hun tuinhekje hadden gezet, kwamen op het idee om dat, waarvan de maatschappij bepaald had, dat het rijkdom inhield, te gaan verdelen en uit te delen aan de armen, de rijken dus.
Volgt men het nog?
Het was echt een rare tijd.
Doordat men ging delen, wat deze zgn. rijke armen hadden vastgegrepen in hun aandacht van 'hebben' en ongeoefende liefde als gesloten deuren en tuinhekjes mentaliteit, werden de rijken rijk volgens de gemenen van de maatschappij en de arme rijken werden ook rijk volgens de universele waarheid zoals wij die kennen.
Dus nu waren er alleen nog rijke rijken en rijke rijken. En zij leerden van elkaar.
In die tijd leefde hilke. Een rare tijd, maar een belangrijke, want toen begon men weer licht te zien en te geloven op een collectieve schaal.
De gemene maatschappij mensen raakten zo verward dat zij boos werden, want zij waren nog niet eraan toe om te delen dachtten zij. En zij trokken zich terug achter hun tuinhekjes en gesloten deuren en gluurden door hun glazen ramen vanuit hun lauwe betonnen huizehokken. Want niet delen was valse macht, want immers leeg en nep. De macht kregen zij vanuit veronderstelde armoede die geen armoede is maar rijkdom en dus loste deze macht langzaam op, want men gaf aandacht steeds meer zoals wij het nu geven, als het spel der liefde. En dan bestaat er gewoon geen leegte om macht te maken door arm te zien waar rijkdom is.
Maar uiteindelijk, de een na de ander, gaven ook deze pijnlijke plekken zich over in het lichtspel van liefdeaandacht, en zette ze hun tuinhekjes en deuren ook open zodat de boel eens goed kon doorluchtten.
En men zag daarna vele mensen grinnikken, al stilstaand bij tuinhekjes. .
En hilke? zij leefde nog lang en gelukkig.
geschreven al op 25 feb 2008, door 'Soulforce'. Me dus. :-)
Kopieren toegestaan maar wel even eerst toestemming vragen. Want het is mijn eigendom. ;-) nee hoor. 't was geinspireerd.
333 keer bekeken