Dagpauwoog
Deze ochtend
sluit ik,
donker in mijn hand,
een dagpauwoog
in wintertijd,
zojuist ontpopt,
het lijfje klopt.
De wereld bij dit raam
is koud onaangenaam.
Vandaar mijn hand.
Mijn hart geeft rust.
Met liefde
spreek ik haar toe
en zij ontspant.
In trage tijd
vouwt zij
haar vleugels
voor mij open
en sta ik oog in oog
met mijn fluwelen dagpauwoog,
sprankelend ontloken.
Haar kleuren,
diep als de nacht,
wijd als de dag,
Zo mooi, zo zuiver,
zoals ik nimmer zag!
