Maak favoriet
Op en Neer
Om de een of andere duistere reden heb ik me altijd aangetrokken gevoeld tot het fenomeen dat het Platonische of het Grote Jaar wordt genoemd. De historisch-wetenschappelijke dogma's hebben bij mij altijd al vraagtekens opgeroepen.
Dat heeft er mee te maken dat oude geschriften en verhalen uit oeroude orale tradities altijd een mysterieuze wereld schetsen. Een wereld die vaak mythisch van karakter is. Een wereld waarin vaak waarheden en wijsheden worden aangereikt, die overal op de planeet hetzelfde lijken. Alsof er sprake is van een wereldwijde, gedeelde, menselijke geschiedenis. Een geschiedenis die door de wetenschap vaak wordt afgedaan als legenden die niets met de werkelijkheid te maken hebben. Daarmee voorbijgaand aan het planetaire karakter ervan.
Ik vraag me dan af waarom mensen die bij hun volle verstand waren (het dogma dat ze in de oudheid primitief en dom waren gaat er bij mij niet in) zo een grote waarde aan sprookjes of andere verzinsels toekennen. Zo zeer zelfs dat ze zich grote inspanningen hebben getroost (bouwwerken, geschriften, verhalen, dansen, enz. ) om die "sprookjes" over perioden van duizenden jaren- als het ware- over de tijd te tillen.
'Het Grote Jaar' of het 'platonisch jaar' van circa 26.000 jaar heeft mij een verklaring gegeven voor de wijze waarop "evolutie" zich voltrekt. Het heeft mij gegevens opgeleverd om in te kunnen zien dat de vele megalithische bouwwerken, de geschriften uit de oudheid (ouder dan 6.000 jaar) en de verhalen uit diverse orale tradities (sjamanisme) niet persé met een korrel zout genomen hoeft te worden. Bewustzijn zou volgens de vele bronnen uit de oudheid, een variabele zijn. Eén die zich volgens een ritmisch patroon omhoog en omlaag beweegt. En zeker niet een lineair (rechte lijn) fenomeen.
Het heeft mij ook doen inzien dat de oudheidkundige wetenschappen (geschiedenis, archeologie, paleontologie en dergelijke) geen betrouwbare referentiepunten zijn voor diegenen die de menselijke geschiedenis in haar totaliteit willen begrijpen. Voor het beschrijven van een deel van de moderne geschiedenis (de laatste 3.000 jaar) kan goed gebruikt worden gemaakt van de moderne wetenschap, mits men rekening houdt met dateringsfouten als het gaat om archeologische vondsten.
Het blijft me verbazen dat mensen kennelijk willen geloven dat ze van de dieren afstammen en een soort van veredelde aap zijn. Over een paar 1.000 jaar zouden de apen die we nu in de dierentuin bewonderen zich geëvolueerd hebben tot mensen. Dat evolutie altijd betrekking heeft op een gehele soort schijnt men dan gemakshalve uit het oog te verliezen. Maar goed. Volgers en beoefenaren van de wetenschap zijn ware meesters in het veronachtzamen of rationaliseren van irrationele veronderstellingen. Tja: zo is het nu eenmaal.
Mocht ik de komende tijd geïnspireerd zijn, dan wil ik een aantal blogs over dit merkwaardige fenomeen schrijven. De ongelooflijk complexe manier waarop we (als mensheid) irrationaliteit, loze kreten en wilde speculaties weten samen te smeden tot een dogma dat algemeen als onbetwistbare waarheid aanvaard wordt. Denk maar aan de evolutietheorie, de neurologie, de natuurkunde, religie, geschiedenis, actualiteiten, enzovoorts.
We zien het niet meer. We zijn er blind voor geworden, maar hebben niets in de gaten.
Het lijkt alsof we willen worden voorgelogen.
Soms geloof ik zelf dat de mensheid een aversie tegen waarheid en juistheid heeft ontwikkeld. Pas wanneer je alles op zijn kop zet, worden de minst waarschijnlijke scenario's aantrekkelijk voor een groot publiek. Als je de waarheid durft te vertellen mag je hoon en pek met veren verwachten.
De waarheid is tegenwoordig (de laatste 2.000 jaar) iets waar je "geheimzinnig" over doet.
Raar, of toch niet?
765 keer bekeken